Twój wewnętrzny lider – o efektywnym przywództwie zza kulis

Pracujesz więcej, dłużej, ciężej, robisz więcej zadań, wdrażasz kolejne zmiany, a wciąż brakuje Tobie lub Twojemu zespołowi efektywności, rezultatów, sukcesów… czy coś przeoczyłeś?

Być może robisz postępy, osiągasz cele, dowozisz rezultaty, ale wiążą się one z wysokim kosztem energii, czasu, pieniędzy, poczuciem przytłoczenia, braku zaangażowania i frustracji… czy coś przeoczyłeś?

Liderem być

Kiedy pracujesz w roli lidera, menadżera, kierownika czy dyrektora, oczekuje się od ciebie efektywności osobistej, by zagwarantować efekty i sukces zespołu, a co za tym idzie – również i firmy. Oczekuje się, że będziesz szukał możliwości, tworzył wizje i strategie, dbał o zespół. Rozwijał, doceniał i motywował, zarządzał, realizował cele, wdrażał zmiany… lista oczekiwań jest długa.

I przez lata ciężko pracujesz nad zdobyciem wiedzy i doświadczenia, by być efektywnym w tej roli. Być może ukończysz studia z zarządzania. Być może zbudujesz bagaż doświadczeń, potknięć i sukcesów w obszarze przywództwa. Być może ukończysz szereg kursów i szkoleń.

I któregoś dnia dojdziesz do ściany, gdzie zderzysz się z poczuciem braku balansu w pracy i/lub życiu.

Rozejrzysz się dookoła i powiesz, że to przez toksyczną atmosferę w firmie, brak możliwości rozwoju, mało wspierającego Cię szefa, za dużo zadań i zmian, za mało czasu, za mały budżet, za mały lub niedoświadczony lub zdemotywowany zespół… i znów lista jest długa.

A co, jeśli Ty sam jesteś blokerem przywództwa opartego na efektywności i jednoczesnym poczuciu balansu w pracy i w życiu?

• Co, jeśli najważniejszym elementem, który przeoczyłeś, jesteś TY sam?
• Twoje nastawienie, reakcje, wewnętrzni sabotażyści?
• Destrukcyjna energia, z jaką działasz?
• Działanie na „pół gwizdka” twojego potencjału?
• Czy ten scenariusz brzmi znajomo?

Przyjrzyjmy się kilku przykładowym sytuacjom z życia lidera czy menadżera

#1

Projekt, nad którym pracował Twój zespół, zakończył się fiaskiem. Jak reagujesz? Ogarnia Cię niechęć, smutek i apatia do podejmowania jakichkolwiek kolejnych działań. Użalasz się, wmawiając sobie, jaki jesteś beznadziejny i nie nadajesz się do kierowania zespołem.

Zamykasz się w sobie, a w zespole pojawia się nieprzyjemna cisza, która jeszcze bardziej Cię dobija i demotywuje. I każdy kolejny błąd, pomyłka, niepowodzenie będą utwierdzać Cię w przekonaniu, że jesteś beznadziejny i nie nadajesz się do roli lidera.

#2

Inny scenariusz – zdenerwował Cię inny menadżer, zarzucając Twoim pracownikom, że popełniają dużo błędów. Wracasz ze spotkania w bojowym nastawieniu, myśląc sobie, że jeszcze im pokażesz, jak świetnym jesteś liderem! Złość i frustrację albo przelejesz na swój zespół, przysłowiowo „dokręcając im śruby”, albo przekujesz w zmotywowanie ich do działania, by pokazać, jak świetny masz zespół.

I zespół poprawi wyniki, ale za chwilę ktoś inny podniesie Ci ciśnienie, np. odrzucając Twój projekt i mówiąc, że się nie da go wdrożyć, a ty będziesz walczyć, żeby udowodnić, że się da.

#3

Kolejna przykładowa sytuacja, kiedy pracownik ponownie popełnił błąd w raporcie. Przymykasz oko, bo masz za dużo na głowie, żeby się tym teraz zająć, a poza tym zespół jest przeciążony – duża rotacja w firmie, duże zmiany i każdy goni własny ogon. Innym razem przymkniesz też oko na gorszą jakość prezentacji.

Być może usprawiedliwisz zagranie nie do końca zgodne z kulturą firmy czy twoimi własnymi wartościami, ale szybko wytłumaczysz sobie, że trudno, tak trzeba było, żeby domknąć projekt, dowieźć wyniki etc.

Nie popadasz w apatię, nie spalasz się walcząc, po prostu spokojnie włączasz tryb tolerowania, tłumaczenia sytuacji tak, by móc iść dalej.

#4

Ostatni scenariusz – pomagasz. Pomagasz pracownikowi, który niedawno dołączył i ma milion pytań. Pomagasz przygotować raport innemu pracownikowi. Pomagasz menadżerowi z innego działu w rekrutacji. Pomagasz HR we wdrożeniu zmiany. Pomagasz… wszystkim dookoła. Lecisz na autopilocie „Tak” kiedy tylko padnie pytanie czy możesz pomóc/zaangażować się/zrobić coś. Powiesz „Tak”, zanim zastanowisz się, czy w ogóle masz na to czas i siły.

I kończysz dzień z poczuciem krótkotrwałej satysfakcji (że pomogłeś), które później zamienia się w poczucie frustracji, bo brakło czasu na Twoje sprawy.

Która z przykładowych reakcji brzmi najbardziej znajomo? Założę się o dobrą kawę, że przynajmniej raz w życiu zdarzyło Ci się zareagować w sposób opisany w przytoczonych wyżej przykładach. Skąd ta pewność?

W którą pułapkę reakcji wpadasz najczęściej?

Są to jak najbardziej naturalne reakcje, które mogą nam towarzyszyć w ciągu dnia. Każdy z nas może zareagować:

• z poziomu ofiary – letargu i apatii, smutku i żalu
• z poziomu bojownika – walki, by udowodnić, pokazać, że ty lub twój zespół dacie radę
• z poziomu racjonalizatora – tłumaczenia, usprawiedliwiania, tolerowania, by móc iść do przodu
• z poziomu opiekuna – dbania o wszystkich dookoła, często zapominając o sobie

Warto pamiętać o 2 rzeczach:

#1 Są to reakcje, które w dłuższej perspektywie będą drenować cię i twoje otoczenie z energii (najbardziej reakcja z poziomu ofiary, później bojownika)

#2 Każda z tych reakcji może mieć swoje zalety:

• ofiara zwróci na siebie uwagę i otrzyma wsparcie z zewnątrz
• bojownik domknie napięty harmonogram projektu, zmobilizuje zespół do działania
• racjonalizator będzie potrafił wytłumaczyć trudne decyzje i zmiany np. z jakimi w wielu organizacjach mamy do czynienia w wyniku pandemii
• opiekun zbuduje dobrą atmosferę w zespole, będzie dbał o każdego pracownika

Czasem w roli lidera w pracy i w życiu potrzebujemy pozwolić sobie na chwilę smutku i empatii dla samego siebie. Być może potrzebujemy zawalczyć o to, co ważne dla naszego zespołu. Być może zracjonalizować, by uspokoić emocje i nastroje, a być może po prostu zaopiekować się i wesprzeć swoich pracowników w trudnym momencie zmian.

Pytanie za milion brzmi jednak, czy jeśli rozpoznajesz któryś z mechanizmów reakcji, na ile świadomie wybierasz taką postawę, a na ile lecisz na autopilocie, który w dłuższej perspektywie drenuje Cię z energii, sabotuje efektywność Twoją i Twojego zespołu?

Czy z tej pułapki jest wyjście?

Możliwe, że pojawiła się u ciebie refleksja i rozpoznajesz któryś z mechanizmów jako dominujący. Pomyśl przez chwilę o tym, jak służą Ci te reakcje, jak wpływają na Twój zespół? Na ile dziś działasz pełnią swojego potencjału lidera w pracy i w życiu? A na ile Twoje reakcje Cię ograniczają?

Pamiętaj – masz ogromny wpływ na budowanie swojej wewnętrznej świadomości i efektywności, by przekuć je w sukces w pracy i w życiu.

Masz wybór. Możesz świadomie zdecydować, która reakcja będzie faktycznie służyła Tobie i Twojemu zespołowi.

A reakcje z poziomu ofiary czy opiekuna to nie jedyne opcje. Możesz świadomie wybrać postawę:

• poszukiwacza możliwości – kiedy pojawi się problem lub trudna sytuacja nie będziesz zadręczał się pytaniami dlaczego akurat tobie takie rzeczy muszą się zawsze przytrafiać (poziom ofiary), ale zastanowisz, czego ta sytuacja mnie/nas uczy i jak możemy ją zamienić w potencjał wiedzy, umiejętności i wzmacniającego działania (poszukiwacz możliwości).
• wizjonera i kreatora – gdy dostrzegasz to, czego inni nie widzą, masz odwagę podejmować działania pomimo obaw w sposób najbardziej budujący i wzmacniający Ciebie i otoczenie.

Twój wewnętrzny lider to twój potencjał, by działać efektywnie, pełnią potencjału, z poczuciem balansu, równowagi i spełnienia. Nie przeocz go ?

To dopiero początek

Na koniec pozwól, że ci pogratuluję! Zrobiłeś dziś ważny krok w kierunku świadomego rozwoju, poświęcając chwilę na przeczytanie tego artykułu. Zapraszam Cię po kolejną porcję inspiracji na:

#1 naszym blogu, gdzie odkryjesz, jak zadbać o autentyczne i świadome przywództwo

#2 na moim profilu FB: Paulina Maslich – Business Trainer, gdzie możesz zatrzymać się na chwilę przy rytuałach refleksji

#3 na moim profilu LIN: Paulina Maslich, gdzie co tydzień przeczytasz kolejny fragment z serii „Twój wewnętrzny lider | Your Inner Leader”

Pozdrawiam energetycznie,
Paulina