Co to jest Creative Commons? 

Creative Commons (CC) to zestaw standaryzowanych licencji prawnych, które pozwalają twórcom łatwo określić zasady udostępniania swoich utworów. Zamiast tradycyjnego podejścia „wszystkie prawa zastrzeżone”, licencje CC promują zasadę „pewne prawa zastrzeżone”, umożliwiając legalne korzystanie z utworu przez innych zgodnie z warunkami ustalonymi przez autora. 

Twórca udostępniający licencji CC  nadal jest w posiadaniu praw autorskich osobistych i majątkowych, ale udziela innym „pozwolenia” na korzystanie ze swojego utworu w określony sposób. Dzięki licencjom Creative Commons powstała globalna społeczność dzieląca się twórczością na jasnych zasadach. Koncepcja licencji CC pozwala zwiększyć dostęp do dóbr kultury i wiedzy.

Dowiedz się, czym jest open source. 

Jak działa Creative Commons?

Licencje Creative Commons działają w oparciu o prawo autorskie – to legalne umowy licencyjne między twórcą (licencjodawcą) a odbiorcami utworu (licencjobiorcami). 

Autor sam decyduje, na jakich warunkach udostępni swój utwór. Wybierając licencję CC, odpowiada zasadniczo na dwa pytania: czy zezwala na użycie komercyjne utworu oraz, czy zezwala na tworzenie utworów zależnych (modyfikacji), a jeśli tak, to czy takie opracowania muszą być udostępniane na tej samej licencji.  Kombinacja wybranych warunków determinuje rodzaj licencji Creative Commons nadanej utworowi.

Z chwilą udostępnienia utworu z adnotacją o licencji CC, każdy kto z niego korzysta, akceptuje warunki tej licencji. Co istotne, jeżeli np. użytkownik A pobierze utwór na licencji CC i przekaże go użytkownikowi B, to B również ma prawo z niego korzystać na tych samych zasadach – dochodzi do zawarcia odrębnej umowy licencyjnej między autorem a każdym kolejnym użytkownikiem. Autor pozostaje jednak jedynym licencjodawcą – każda osoba korzystająca z utworu musi przestrzegać warunków ustalonych przez twórcę.

Licencje CC są nieodwołalne – raz udzielone obowiązują bezterminowo. Twórca może w każdej chwili przestać udostępniać swój utwór na licencji CC (np. usunąć go ze strony), ale nie może cofnąć praw już udzielonych odbiorcom. Oznacza to, że osoby, które już legalnie pozyskały utwór na licencji CC, zachowują prawo do korzystania z niego zgodnie z warunkami licencji. 

Licencje CC mają przy tym charakter niewyłączny, co oznacza, że autor nadal może udzielać dodatkowych licencji na innych zasadach lub komercyjnie sprzedawać utwór równolegle. 

Wszystkie licencje Creative Commons wymagają poszanowania praw autorskich osobistych twórcy, zwłaszcza prawa do autorstwa utworu. W praktyce oznacza to obowiązek podania informacji o twórcy przy korzystaniu z utworu – każda licencja CC (poza specjalnym narzędziem CC0) zawiera warunek oznaczony jako BY (uznanie autorstwa). 

Samo korzystanie z utworu w granicach licencji nie wymaga pytania autora o zgodę za każdym razem – licencja CC jest już zgodą z góry na określone działania. Jednak jeśli użytkownik naruszy postanowienia licencji (np. nie poda wymaganej informacji o autorze), traci uprawnienia przyznane mu przez licencję – wówczas dalsze użycie utworu staje się naruszeniem praw autorskich, bo licencja automatycznie wygasa dla tego użytkownika.

Rodzaje licencji Creative Commons

Istnieje sześć podstawowych licencji Creative Commons, tworzonych z kombinacji czterech warunków licencyjnych. Te cztery elementy to: 

• Uznanie autorstwa (BY), 
• Użycie niekomercyjne (NC), 
• Bez utworów zależnych (ND),
• Na tych samych warunkach (SA).

Każda pełna licencja CC zawiera zawsze warunek BY (wymóg podania autora), a pozostałe elementy mogą, ale nie muszą, się pojawić. Ponieważ warunki ND i SA wykluczają się (nie można jednocześnie zabronić tworzenia utworów zależnych i wymagać ich udostępniania na tej samej licencji), łącznie dostępnych jest właśnie 6 kombinacji:

CC BY (Attribution/Uznanie autorstwa)

Najprostsza i najbardziej otwarta licencja. Pozwala innym na dowolne kopiowanie, rozpowszechnianie, publiczne odtwarzanie, a także modyfikowanie utworu, nawet w celach komercyjnych, pod warunkiem oznaczenia autorstwa (wskazania twórcy). CC BY 4.0 gwarantuje najszersze swobody licencjobiorcy – jest często wybierana, gdy autor chce maksymalnie ułatwić korzystanie z utworu.

CC BY-SA (Attribution-ShareAlike/Uznanie autorstwa – Na tych samych warunkach)

Licencja copyleft wymagająca, by utwory zależne (opracowania, remiksy) były udostępniane dalej na takiej samej licencji. Oprócz tego warunku, ma zakres podobny do CC BY – dozwolone jest kopiowanie, rozpowszechnianie, wykonywanie i modyfikowanie, także komercyjnie, pod warunkiem podania autora i zachowania tej samej licencji przy rozpowszechnianiu ewentualnych modyfikacji. CC BY-SA jest licencją, z której korzysta m.in. Wikipedia i jej projekty siostrzane  – dzięki temu każdy może dalej wykorzystywać treści z Wikipedii (np. w edukacji czy mediach), ale jeśli je zmienia lub tworzy na ich bazie nowe materiały, również musi udostępnić je na licencji CC BY-SA.

CC BY-NC (Attribution-NonCommercial/Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne)

Zezwala na kopiowanie, rozpowszechnianie, odtwarzanie i modyfikowanie utworu wyłącznie w celach niekomercyjnych. Oznacza to, że nie wolno czerpać korzyści majątkowych z wykorzystania utworu na tej licencji. Działania edukacyjne, prywatne czy niezarobkowe są dopuszczalne, ale np. wykorzystanie takiego utworu w reklamie lub sprzedawanie go jest zabronione. Warto dodać, że licencja BY-NC nie narzuca konkretnej licencji na ewentualne utwory zależne – autor przeróbki może udostępnić ją na innych warunkach, byle nie komercyjnie.

CC BY-ND (Attribution-NoDerivatives/Uznanie autorstwa – Bez utworów zależnych)

Pozwala na rozpowszechnianie utworu (również komercyjnie) pod warunkiem, że nie dokonuje się w nim żadnych zmian . Innymi słowy, utwór musi pozostać w oryginalnej postaci – nie wolno go przerabiać, tłumaczyć, remiksować ani tworzyć na jego podstawie nowych dzieł. Odbiorcy mogą kopiować i wykorzystywać utwór, także w celach zarobkowych, ale tylko w takiej formie, w jakiej go otrzymali, i oczywiście muszą podać autora.

CC BY-NC-SA (Attribution-NonCommercial-ShareAlike/Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Na tych samych warunkach)

Licencja łącząca ograniczenie do użytku niekomercyjnego z wymogiem zachowania tej samej licencji przy rozpowszechnianiu utworów zależnych. Innymi słowy, utwór można kopiować, remiksować i wykorzystywać tylko niekomercyjnie, a jeśli ktoś go zmodyfikuje, musi udostępnić rezultat również na licencji CC BY-NC-SA. Ten wariant jest popularny np. przy udostępnianiu materiałów edukacyjnych przez instytucje, które chcą umożliwić ich swobodne, ale niezarobkowe wykorzystanie.

CC BY-NC-ND (Attribution-NonCommercial-NoDerivatives/Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych) 

To najbardziej restrykcyjna licencja CC. Pozwala jedynie na kopiowanie i udostępnianie oryginalnego utworu w niezmienionej formie do celów niekomercyjnych. Nie wolno ani zarabiać na utworze, ani go przekształcać. W praktyce licencja ta zbliża się do modelu „tylko do użytku osobistego”, przy czym wciąż wymaga podania autorstwa przy każdym wykorzystaniu. Ze względu na liczne ograniczenia, ten wariant jest rzadziej używany, gdyż nie wspiera idei tworzenia nowych utworów na bazie oryginału.

Creative Commons Zero

Oprócz powyższych sześciu licencji, istnieje jeszcze CC0 (Creative Commons Zero) – to nie tyle licencja, co publiczne zrzeczenie się praw autorskich do utworu i przekazanie go do domeny publicznej. Poprzez CC0 autor rezygnuje z wszelkich praw, jakie da się prawnie zrzec, umożliwiając innym dowolne korzystanie z dzieła (kopiowanie, przerabianie, komercyjne wykorzystanie bez konieczności podawania autorstwa). 

Należy jednak pamiętać, że w niektórych krajach (np. w Polsce) pełne zrzeczenie się praw autorskich nie jest możliwe – prawa osobiste są niezbywalne. Dlatego CC0 zawiera tzw. licencję zapasową, która automatycznie udziela maksymalnie szerokiej licencji zgodnej z lokalnym prawem, jeśli pełne przekazanie do domeny publicznej nie może mieć skutku prawnego. W praktyce zapewnia jeszcze większą swobodę niż najłagodniejsza z licencji (CC BY), bo nie wymaga nawet przypisania autorstwa. CC0 jest często wykorzystywane do udostępniania danych i baz danych oraz przez instytucje chcące umożliwić nieograniczone korzystanie z zasobów (np. zdjęcia archiwalne udostępniane przez muzea na całym świecie).

Licencje CC — warunki korzystania

Licencje te są udzielane bez ograniczeń terytorialnych i czasowych – co oznacza, że materiał na licencji CC można używać na całym świecie i przez nieograniczony czas (chyba że twórca określi inaczej). Obejmują one również wszystkie znane pola eksploatacji utworu, czyli wszelkie formy wykorzystania (np. cyfrowe, drukowane, online, offline). 

Dzięki standaryzacji, licencje CC są czytelne międzynarodowo – istnieją wersje językowe (tłumaczenia) dostosowane do prawa lokalnego wielu krajów, w tym Polski, a od wersji 4.0 licencje mają charakter uniwersalny (International), uwzględniający różnice poszczególnych systemów prawnych.

Czy licencja CC jest darmowa?

Tak. Licencje Creative Commons są nieodpłatne – zarówno udzielenie licencji przez twórcę, jak i korzystanie z utworu na warunkach licencji CC nie wymaga płacenia wynagrodzenia autorowi. Wszystkie sześć standardowych licencji CC to umowy bez honorariów (wynika to wprost z ich treści), a ponadto są one udzielane publicznie i każdemu chętnemu. W praktyce oznacza to, że jeśli np. autor opublikuje zdjęcie na licencji CC BY, to każdy może je wykorzystać bezpłatnie (np. skopiować na swoją stronę) – pod warunkiem spełnienia wymogu podania autora. Nie trzeba kupować licencji ani prosić osobno o pozwolenie.  

Co więcej, licencje CC są także niewyłączne, czyli autor może ten sam utwór udostępniać wielu osobom jednocześnie i nadal zachowuje prawo do innego wykorzystania utworu (np. sprzedaży na odrębnej licencji komercyjnej).

Warto podkreślić, że „darmowa licencja” nie jest równoznaczna z rezygnacją autora z kontroli nad utworem. Twórca zachowuje swoje prawa autorskie, a licencja CC to po prostu bezpłatne zezwolenie na określone sposoby użycia utworu. Jeśli użytkownik nie przestrzega warunków (np. nie oznaczy autorstwa tam, gdzie to wymagane), traci ochronę licencyjną i wówczas używanie utworu staje się naruszeniem prawa autorskiego – tak jakby licencji w ogóle nie było. 

Innymi słowy, darmowość CC dotyczy braku opłat, ale nie zwalnia z obowiązków wobec autora. Licencje CC nie ograniczają też ustawowych wyjątków typu dozwolony użytek – nawet bez licencji mamy prawo np. zacytować krótki fragment utworu na zasadzie cytatu. Jednak licencja CC daje często szersze możliwości niż dozwolony użytek (np. pozwala wykorzystać cały utwór, a nie tylko urywek, albo dokonywać przeróbek).

Licencja CC a prawa autorskie

Autor, który stworzył utwór, z mocy prawa ma do niego pełnię praw (osobistych i majątkowych). Może jednak te prawa rozszerzyć na innych poprzez umowę licencyjną. 

W polskim prawie autorskim udzielenie licencji niewyłącznej (czyli takiej, która nie daje wyłączności jednemu licencjobiorcy) nie wymaga szczególnej formy – dopuszczalne jest nawet udzielenie licencji w formie elektronicznej czy przez konkludentne działanie. Oznaczenie utworu klauzulą typu „Ten utwór objęty jest licencją Creative Commons Uznanie Autorstwa 4.0” stanowi skuteczne oświadczenie woli autora, że każdemu chętnemu udziela licencji na warunkach CC. 

W niektórych przypadkach – np. na platformach jak Flickr czy YouTube – wybór licencji CC odbywa się poprzez ustawienia serwisu (np. zaznaczenie opcji Creative Commons podczas dodawania zdjęcia lub filmu). Platforma wtedy automatycznie wyświetli odpowiednią informację przy utworze.

Taka licencja obowiązuje zgodnie z prawem autorskim i może być egzekwowana – w razie naruszenia warunków (np. braku uznania autorstwa) autor ma prawo dochodzić swoich praw tak, jak przy każdej innej umowie licencyjnej lub przy naruszeniu praw autorskich.

Kiedy można użyć licencji CC i jak rozpoznać materiały CC?

Twórca może użyć licencji Creative Commons w dowolnym momencie, gdy chce udostępnić swój utwór szerszej publiczności na z góry określonych zasadach. Najlepiej zrobić to już przy publikacji utworu – na przykład publikując zdjęcie czy artykuł na własnej stronie, od razu oznaczyć go wybraną licencją CC. Dzięki temu od pierwszej chwili odbiorcy wiedzą, że (i na jakich warunkach) mogą legalnie z z niego korzystać. Jeśli utwór był wcześniej rozpowszechniony bez licencji CC (np. tradycyjne „wszelkie prawa zastrzeżone”), autor również może później zdecydować się na dodanie licencji CC przy kolejnych publikacjach tego utworu. Trzeba jednak pamiętać, że licencja CC działa w przód – osoby, które uzyskały utwór przed pojawieniem się licencji, formalnie nie są nią objęte, dopóki autor nie udostępni im utworu ponownie na nowych warunkach. W praktyce więc warto od początku zdecydować, czy chcemy naszą pracę udostępniać na otwartych zasadach.

Rozpoznanie materiału na licencji CC zwykle nie jest trudne. Należy szukać oznaczeń typu „Creative Commons [nazwa licencji]” lub skrótów jak CC BY, CC BY-SA itp. Często towarzyszą im małe ikonki: okrągłe logo „CC” oraz dodatkowe piktogramy symbolizujące warunki (ludzika oznaczającego BY, przekreślony dolar dla NC, znak równania dla SA, przekreślonego oznaczenia edycji dla ND). Na przykład zdjęcie na licencji CC BY-NC może być opisane jako „Some rights reserved. This photo is licensed under CC BY-NC 4.0” – co oznacza, że wolno je wykorzystać niekomercyjnie z podaniem autora. 

Materiały w serwisach takich jak Wikipedia są wyraźnie opisane: każda strona Wikipedii ma stopkę informującą, że tekst udostępniany jest na licencji CC BY-SA. Wolne Lektury (cyfrowa biblioteka) również wyraźnie podają, że ich opracowania są dostępne na licencji CC BY-SA (lub innej wolnej licencji), a utwory znajdujące się tam w domenie publicznej są odpowiednio oznaczone. Wiele stron rządowych czy samorządowych ma w stopce informacji prawnych wzmiankę o licencji, np. wspomniany serwis MKiDN czy ogólny portal Gov.pl, gdzie znajdziemy zapis o udostępnieniu treści na określonej licencji CC. 

Zanim wykorzystasz jakiś materiał z Internetu, warto upewnić się, czy jest on objęty licencją CC (lub inną otwartą). Sam fakt, że coś jest dostępne publicznie, nie oznacza automatycznie, że można tego dowolnie użyć – szukaj odpowiednich oznaczeń.  Jeśli ich brak, obowiązuje domyślnie pełna ochrona prawnoautorska i na użycie utworu trzeba mieć odrębną zgodę właściciela praw. 

Ograniczenia licencji CC – co wolno, a czego nie wolno?

Choć licencje Creative Commons dają szerokie możliwości, każdy wariant licencji zawiera pewne ograniczenia, których należy przestrzegać. Właśnie na tym polega równowaga CC: autor zezwala na wiele, ale stawia jasno określone warunki. 

Oto najważniejsze ogólne ograniczenia i obowiązki wspólne dla licencji CC:

Obowiązek uznania autorstwa (BY)

Dotyczy wszystkich licencji CC. Każdy korzystający z utworu musi podać informację o twórcy (lub innym podmiocie praw, jeśli jest wskazany) oraz wskazać samą licencję. Najczęściej sprowadza się to do umieszczenia adnotacji typu „Autor: Jan Kowalski, na licencji CC BY 4.0”. Brak takiej informacji stanowi złamanie warunków licencji.  Nie wolno więc przedstawiać cudzego utworu jako swojego ani ukrywać autorstwa. Wyjątkiem jest oczywiście CC0/domena publiczna, gdzie autor zrzekł się tego wymogu – ale jeśli wiemy, kto jest autorem, dobrym obyczajem jest i tak go wymienić.

Zakaz ograniczania dostępu do utworu

Licencje CC zabraniają nakładania na utwór dodatkowych ograniczeń technicznych lub prawnych, które utrudniałyby innym korzystanie na licencyjnych zasadach. Przykładowo, jeśli rozpowszechniamy utwór CC, nie powinniśmy zabezpieczać go silnym DRM (Digital Rights Management), który uniemożliwi np. jego skopiowanie czy odtworzenie przez innych – to byłoby sprzeczne z duchem licencji. Podobnie nie możemy wymagać od kolejnych użytkowników opłat czy podpisywania nowych umów – licencja CC musi pozostać nienaruszona i dostępna dla każdego odbiorcy utworu na tych samych zasadach.

Warunek NonCommercial (NC)

Jeśli licencja go zawiera (CC z NC w nazwie), nie wolno czerpać bezpośrednich ani pośrednich korzyści komercyjnych z wykorzystania utworu. Oznacza to zakaz użycia w kontekście zarobkowym, np. w reklamie, w płatnym produkcie, na stronie zarabiającej na reklamach, w sytuacji gdy utwór generuje przychód lub służy działaniom nastawionym na zysk.

Warunek NoDerivatives (ND)

Przy licencjach z ND zabronione jest modyfikowanie, adaptowanie i tworzenie utworów zależnych na bazie oryginału. Nie wolno zatem edytować filmu, tłumaczyć artykułu, przerabiać grafiki, wykorzystywać fragmentów do remiksu itp. Można jedynie kopiować i rozpowszechniać utwór w całości i bez zmian. 

Warunek ShareAlike (SA)

Dotyczy sytuacji, gdy tworzymy opracowanie utworu objętego licencją SA (czyli korzystamy z utworu CC BY-SA lub CC BY-NC-SA i coś na jego podstawie tworzymy). Wówczas musimy rozpowszechnić nasz nowy utwór na tej samej licencji. Innymi słowy, SA działa „w dół łańcucha”: zobowiązuje wszystkich kolejnych twórców korzystających z utworu do dzielenia się swoimi utworami zależnymi na identycznych warunkach. 

Oprócz powyższych, warto pamiętać, że licencje CC dotyczą tylko praw autorskich do utworu. Nie obejmują np. praw do znaków towarowych, patentów, czy wizerunku osób przedstawionych na zdjęciu. To oznacza, że nawet jeśli zdjęcie czy utwór jest na licencji CC, wciąż obowiązują inne ograniczenia prawne niezależne od licencji. Przykładowo: znajdziemy zdjęcie osoby na licencji CC BY – mamy prawo je wykorzystać, ale nie możemy naruszać dóbr osobistych tej osoby ani jej prawa do wizerunku (np. wykorzystując zdjęcie w sposób obraźliwy lub reklamowy bez jej zgody). Licencja CC nie znosi takich wymogów, bo one wynikają z innych przepisów niż prawo autorskie.

Creative Commons w marketingu – czy i jak można z nich korzystać komercyjnie?

Wykorzystanie treści na licencjach CC w marketingu jest możliwe, ale wymaga uwagi i zrozumienia warunków licencji. Dla branży marketingowej szczególnie atrakcyjne są materiały graficzne, zdjęcia, muzyka czy filmy dostępne za darmo – licencje CC mogą tu być wybawieniem, pod warunkiem że pozwalają na użycie komercyjne. Z punktu widzenia licencji CC, większość działań marketingowych (reklama, promocja firmy, treści na stronie firmowej, posty sponsorowane itp.) to działalność komercyjna, bo ich celem jest pośrednio lub bezpośrednio zysk. Dlatego marketerzy powinni korzystać tylko z utworów na licencjach CC niewykluczających komercji, czyli CC BY, CC BY-SA lub CC0. 

Załóżmy jednak, że znaleźliśmy materiał na odpowiedniej licencji (np. piękne zdjęcie na CC BY z Flickr albo melodię na CC0 z biblioteki dźwięków). Jak z niego skorzystać w marketingu? Przede wszystkim trzeba dopełnić obowiązku atrybucji. W praktyce oznacza to, że nawet w reklamie czy na ulotce należy gdzieś umieścić informację o wykorzystanym utworze. Często rodzi to pytania: czy muszę na plakacie reklamowym małym druczkiem wpisać autora zdjęcia? Tak, jeśli zdjęcie jest na CC BY lub CC BY-SA, trzeba to zrobić w sposób czytelny, choć niekoniecznie rzucający się w oczy. Zwykle wystarcza mała notka na krawędzi plakatu lub w stopce broszury, typu: „Zdjęcie: Jan Nowak, CC BY 4.0”. 

W przypadku wideo reklamowego, informacja może pojawić się w napisach końcowych lub opisie filmu (np. w opisie na YouTube przy reklamie online). Dla muzyki tło – podobnie, w opisie filmu lub w kredytach należy wymienić utwór i autora. To jest cena za darmowy materiał – poświęcamy nieco miejsca na kredyt.

Co więcej, w marketingu często zachodzi modyfikacja utworów – np. przycięcie muzyki, dodanie filtra do zdjęcia, połączenie kilku grafik. Jeśli korzystamy z licencji CC BY-SA, pamiętajmy, że stworzenie utworu zależnego (np. infografiki składającej się z elementów CC BY-SA) zobowiązuje nas do udostępnienia tej całej infografiki również na CC BY-SA. To może być niepożądane z perspektywy firmy (bo teoretycznie ktoś inny mógłby wtedy nasz materiał także kopiować). Dlatego przedsiębiorstwa częściej sięgają po materiały CC BY (bez SA), żeby uniknąć efektu wirusowego licencji. Przy CC BY można przerabiać utwór i finalny materiał objąć własnym copyrightem – byle zachować informację o źródle użytego elementu. Natomiast CC BY-SA wymaga udostępnienia całej pracy pochodnej na tej samej licencji, co nie zawsze jest zgodne z polityką firmy. W kampaniach marketingowych raczej więc unika się contentu na SA, chyba że firma sama popiera ideę open source i open content.

Trzeba także uważać na licencje ND (NoDerivatives) – materiałów z zakazem modyfikacji nie wykorzystamy w marketingu, jeśli planujemy choćby drobną edycję. Przykładowo, zdjęcie CC BY-ND można by teoretycznie użyć w ulotce (komercyjnie dozwolone, bo licencja BY-ND nie zabrania komercji), ale tylko w oryginalnej formie. Dodanie na nim tekstu, wykadrowanie czy nałożenie filtra graficznego już stanowiłoby niedozwoloną modyfikację. Z tego względu CC BY-ND w praktyce rzadko bywa przydatne w marketingu, gdzie prawie zawsze dokonuje się jakiejś adaptacji (choćby dostosowanie rozmiaru).

Podsumowanie

Znasz już rodzaje licencji Creative Commons. Stanowią one przystępny i legalny sposób dzielenia się twórczością. Dzięki nim autorzy mogą jasno określić, na co pozwalają innym – czy na kopiowanie, modyfikacje, użycie komercyjne – a odbiorcy mogą bez obaw korzystać z utworów, nie naruszając prawa. Istnieje 6 podstawowych licencji CC. Przed skorzystaniem z takiego utworu, zapoznaj się z warunkami udzielonej przez autora licencji. Nieprzestrzeganie jej postanowień to naruszenie praw autorskich, które może stanowić podstawę do roszczeń dla autora. 

CC to gratka dla marketerów i digitalowych twórców. Wykorzystanie prac na licencji Creative Commons w marketingu jest możliwe i legalne, o ile korzystamy z utworów na odpowiednich licencjach (bez NC) i przestrzegamy obowiązków (atrybucja, ewentualny ShareAlike). Jeżeli działasz w marketingu, pamiętaj o przeszkoleniu z praw autorskich swojego zespołu.